Bu noktada daha insani görünmemi sağlayabilir, yani daha sempatik, kaşındığımı ve göz kırptığını ve neredeyse gerçeklik duygusu ile kandırıldığımı ilan edersem. Üzgünüm. Öyle değil. Kendimde korkunç bir eksikliği itiraf ediyorum. Gördüğüm, duyduğum veya duyduğum veya hissettiğim veya tat ya da kokladığım her şey benim için gerçek. Ben benim için hiçbir şeyin gerçek olmadığı duyularımın çok güvensiz bir oyunuyum. Bu zırh kaplama güvenilirliği, kafaya vurulduğum veya sarhoş olduğum zamanlarda veya kokainin etkisi altında bile bu muhasebeyi ilgilendirmeyen garip bir macerada bile kıtaydı.
(It might make me seem more human at this point, which is to say more sympathetic, if I were to declare that I itched and blinked and nearly swooned with a feeling of unreality. Sorry. Not so. I confess to a ghastly lack in myself. Anything I see or hear or feel or taste or smell is real to me. I am so much a credulous plaything of my senses that nothing is unreal to me. This armor-plated credulity has been continent even in times when I was struck on the head or drunk or, in one freakish adventure that need not concern this accounting, even under the influence of cocaine.)
Bu alıntıdaki anlatıcı, algıladığı her şeyin kendisi için tamamen gerçek hissettiğini iddia ederek duyularıyla derin bir bağlantı olduğunu ortaya koyuyor. Gerçeksizlik hissine yol açabilecek herhangi bir duruma rağmen, deneyimlerinin gerçek ve canlı olduğunu vurgular. Bu onay, duyusal deneyimlerinin tamamen merhametinde olduğunu kabul ettiği için derin bir kırılganlıktan bahsediyor.
Dahası, kendi insanlığını yansıtır ve karışıklık veya yönelim bozukluğu anlarını kabul etmenin sempati sağlayabileceğini düşündürür. Bununla birlikte, nihayetinde bu görüşü reddeder, madde kullanımı da dahil olmak üzere aşırı koşullardan etkilense bile, algılarının gerçekliğine sarsılmaz inancı hakkında keskin bir dürüstlük ifade eder. Bu, hem izolasyonunu hem de dünyayla duyusal katılımının yoğunluğunu vurgular.