Lütfen beni terk etme, diye düşündü. Alli olmadan bir dünya taşıyamadı. Sabahtan geceye ne kadar güvendiğini fark etti. O onun tek konuşmasıydı. Onun tek gülümsemesi. Yeterli yiyeceklerini hazırladı ve önce yemek yemesinde ısrar etmesine rağmen her zaman ona teklif etti. Gün batımına birbirlerine yaslandılar. Uyurken onu tutmak insanlık ile son bağlantısı gibi hissetti.
(Please do not leave me, he thought. He could not bear a world without Alli. He realized how much he relied on her from morning until night. She was his only conversation. His only smile. She prepared their meager food and always offered it to him first, even though he insisted she eat before he did. THey leaned on each other at sunsets. Holding her as they slept felt like his last connection to humanity.)
Derin bir yansıma anında, kahraman, Alli'yi kaybetme korkusuyla boğuşur ve hayatına ne kadar ayrılmaz olduğunu kabul eder. Sadece bir arkadaş değil, gün boyunca sevinç ve iletişiminin tek kaynağı olduğunu fark ederek varlığını besler. Bağları, mütevazi yemeklerini paylaşma biçiminde belirgindir, Alli protestolarına rağmen her zaman ona öncelik verir. Bu bağımlılık, aksi takdirde seyrek bir varoluşta ilişkilerinin önemini vurgular.
Paylaştıkları samimiyet, gün batımında birbirlerine yaslandıkları gibi sessiz anlarda daha da vurgulanıyor. Uyumaya sürüklendikçe,...