Bir gün babasını kahvaltıda, taktik sorunları olan bakanlar ve stratejik sorunları olan meclis üyeleri arasında yakaladı. Onu görünce yüzü aydınlandı ve kadın utanarak onu daha sık aramayı aklının bir köşesine not etti; o asla bir çocuğun oyununa girebilecek bir adam değildi ama daha önce ona ne kadar özlemle baktığını fark etmiş olabilirdi. Ama belki de ilk kez bu özlemin ne olduğunu, bir babanın nasıl konuşacağını bilmediği kızına duyduğu sevginin garipliğini, Aerin'in olduğu, yapabildiği veya yapamadığı şeyden utanmadığını fark ediyordu.
(She caught her father one day at breakfast, between ministers with tactical problems and councillors with strategic ones. His face lit up when he saw her, and she made an embarrassed mental note to seek him out more often; he was not a man who had ever been able to enter into a child's games, but she might have noticed before this how wistfully he looked at her. But for perhaps the first time she was recognizing that wistfulness for what it was, the awkwardness of a father's love for a daughter he doesn't know how to talk to, not shame for what Aerin was, or could or could not do.)
"Kahraman ve Taç" filminin bu sahnesinde kahraman, kahvaltı sırasında bakanlarla önemli konular hakkında konuşurken babasını gözlemliyor. Onu gördüğünde tavırları değişiyor ve kadın bir sevgi dalgası hissediyor ama aynı zamanda mesafeli ilişkilerinin de farkında. Daha önce gözden kaçırdığı bağlarına duyduğu özlemi taşıdığını fark ederek onunla daha sık bağlantı kurmaya karar verir.
Onun ifadeleri üzerinde düşünürken, duygularının karmaşıklığını anlamaya başlar; kızı olarak kendisine duyduğu tuhaf ama gerçek sevgi. Bu an, nasıl iletişim kurulacağı konusundaki belirsizliğin ortasında bile sevginin var olduğu bir baba ile çocuk arasındaki bağlantı mücadelesini vurgulayan önemli bir dönüm noktasına işaret ediyor. İlişkileri ve babasının aralarındaki boşluğu doldurma girişimleri hakkındaki farkındalığını derinleştirir.
