Gece masasında cep telefonuna baktı ve hala kapalı olduğunu belirtti. Maisie'den tekrar duymak istemediğine karar verdi. Kanlı şeyi atardı. Zaten onları sevmedi. Onlar müdahaleci ve sizi günde yirmi dört saat erişilebilir hale getirdi. İnsanlar yirmi dört yediyi aradığında artık barış istediklerini hissetmediler mi? Neredeyse Orwellian'ı buldu. Kimsenin gizliliği yok gibi görünmüyordu. CCTV kameralar gittiğiniz her yerde ve hatta tam yabancıların izlemeye adanmış TV programları bile kendilerini kıstırıyor.
(She glanced at the mobile phone on the night table and noted that it was still turned off. She decided she didn't want to hear from Maisie again. She would throw the bloody thing away. She didn't like them anyway. They were intrusive and made you accessible twenty-four hours a day. Didn't people feel they wanted any peace any more, on call twenty-four seven? She found it almost Orwellian. No one seemed to have any privacy. CCTV cameras everywhere you went and even TV programmes dedicated to watching complete strangers make arses of themselves.)
Kahraman, cep telefonları için küçümsemesini yansıtıyor, onun kapalı olduğunu ve tamamen atmaya karar verdiğini belirtiyor. Sürekli bağlantının invaziv ve kişisel barışa zararlı olduğunu düşünüyor ve toplumun neden her zaman "çağrıda" olmayı kabul ettiğini sorguluyor. Bu duygu, modern yaşamda giderek daha nadir olduğuna inandığı yalnızlık ve gizlilik arzusunu vurgular.
CCTV kameralar gibi gözetimin her yerde bulunmasından ve başkalarının talihsizliklerini sergileyen gerçeklik TV'nin popülaritesi nedeniyle rahatsız oluyor. Teknoloji ve medyanın bu olumsuz görüşü, hayal kırıklığını, gerçek gizliliğin neredeyse yok görünmediği bir dünyayla gösteriyor ve onu çağdaş toplumun incelemesinden ve taleplerinden uzakta daha basit, daha sessiz bir varoluş için özlem duyuyor.