O kadar doğru ki ve o kadar korkunç ki, belli bir noktaya kadar sefaletin düşüncesi veya görüşü en iyi sevgilerimizi destekliyor; Ancak, bazı özel durumlarda, bu noktanın ötesinde değil. Bunun değişmez olduğunu iddia edecekler, insan kalbinin doğal bencilliği nedeniyle olduğunu iddia ediyorlar. Daha ziyade, aşırı ve organik hastalığı gidermenin belirli bir umutsuzluğundan ilerler. Hassas bir varlık için, acıma nadiren acı değildir. Sonunda böyle bir acının etkili bir şekilde yol açamayacağı, sağduyu ruhun ondan kurtulmasına neden olduğu algılanır.
(So true it is, and so terrible, too, that up to a certain point the thought or sight of misery enlists our best affections; but, in certain special cases, beyond that point it does not. they err who would assert that invariable this is owing to the inherent selfishness of the human heart. It rather proceeds from a certain hopelessness of remedying excessive and organic ill. To a sensitive being, pity is not seldom pain. An when at last it is perceived that such pity cannot lead to effectual succor, common sense bides the soul be rid of it.)
Alıntı, insan merhametinin karmaşık doğası ve acı çektiğimiz duygusal tepkileri yansıtır. Sıkıntılı olanlar için sık sık güçlü bir empati duygusu hissetmemize rağmen, bu duygunun acı çekilemez göründüğünde ezici ve acı verici olabileceğini düşündürmektedir. Belli bir noktada, şefkatimiz bir yüke dönüşebilir, bu da bizi kendi duygusal refahımızı korumak için üzüntü kaynağından ayırmamıza neden olabilir.
Dahası, alıntı insan bencilliğinin bu müfrezeyi açıkladığı fikrine meydan okuyor. Bunun yerine, derin acı çekmeyi hafifletme zorluğunun duygusal geri çekilmemize katkıda bulunduğunu öne sürmektedir. Acımızın gerçek değişimi etkileyemeyeceğinin farkına varması, kendimizi acıdan uzaklaştırmaya çalıştığımız rasyonel bir yanıta yol açabilir. Bu, doğuştan gelen yardım arzumuz ile derin sefaletle karşılaştığımızda karşılaştığımız sınırlamalar arasındaki gerilimi vurgular.
