Birisi gaz lambasını yakmıştı. Titreşen alevinin kararsız ışığında, aşırı iri gözlerle, zayıf yüzlerden ona bakıyorlardı; vücutları yırtık pırtık kıyafetlerin altında solgun görünüyordu. Bourne'un kalbi bir kez daha parçalandı. Hepsini kurtarmak istiyordu ama ikisini kurtarmak için diğerlerini geride bırakması gerekiyordu. Hepsi yanındayken asla başaramazdı.
(Someone had lit a kerosene lamp. By the inconstant light of its flickering flame, they stared at him out of emaciated faces with overlarge eyes, their bodies pale beneath tattered clothes. Once again Bourne's heart was rent. He wanted to save them all, but to save two he needed to leave the others behind. He'd never make it out with all of them in tow.)
Titreşen bir gazyağı lambasıyla aydınlatılan loş bir odada, sıska yüz hatlarına sahip bir grup zayıf kişi toplanmıştı, iri gözleri çaresizliği yansıtıyordu. Yırtık pırtık kıyafetleri ve soluk tenleri, çektikleri acıları çok iyi anlatıyordu. İçinde bulundukları kötü durumun ağırlığı Bourne'u derinden etkiledi ve içinde onları içinde bulundukları zor durumdan kurtarmak için yoğun bir arzu uyandırdı. Ancak sert bir gerçekle karşı karşıyaydı; onları kurtarma yeteneği, durumun pratik kısıtlamaları nedeniyle sınırlıydı.
Bourne, herkese yardım etmeyi arzulasa da acil odak noktasının bu savunmasız ruhlardan yalnızca ikisini kurtarmak olması gerektiğini anlamıştı. Başkalarını geride bırakma düşüncesi ıstırap vericiydi ama acı gerçeğin farkındaydı: Hepsini kurtarmaya çalışmak kaçma şanslarını tehlikeye atacaktı. Şefkat ile tehlikelerle dolu bir dünyada hayatta kalmanın zorlu gerekliliği arasında kalan kalbi, seçim yapmanın getirdiği yükten dolayı ağrıyordu.
