Tanrılar mevcut değildir ve var olsalar bile insanlar hakkında kendilerini rahatsız etmezler ve onlarla ortak hiçbir şeyimiz yoktur. İnsanların çoğunluğunun çağrıldığı tanrılara dindarlık ve bağlılık, dolandırıcılar ve con erkekler tarafından tasarlanan bir yalandır ve eğer inanabilirseniz, yasa koyucular tarafından Tanrı'nın korkusunu onlara koyarak suçluları sıraya tutmak için.
(The gods do not exists, and even if they exist they do not trouble themselves about people, and we have nothing in common with them. The piety and devotion to the gods that the majority of people invoke is a lie devised by swindlers and con men and, if you can believe it, by legislators, to keep criminals in line by putting the fear of God into them.)
Epictetus, tanrıların, eğer varsa, insan ilişkilerine kayıtsız olduklarını ve insanlar tarafından ifade edilen herhangi bir inanç veya bağlılığın büyük ölçüde aldatıcı olduğunu savunur. Dinin, bireylerin, özellikle suçluların, korku aşılayarak davranışlarını kontrol etmek için sahtekarlıklar ve milletvekilleri tarafından manipüle edildiğine inanıyor. Bu perspektif, geleneksel görüşlere ilahi görüşlere meydan okuyor ve tanrılara ibadetin gerçek inançtan ziyade sosyal kontrole dayandığını öne sürüyor.
Filozofun iddiaları, ilahi varlıklar ve insanlık arasındaki bağlantıyı vurgular, bu da insanların bu tanrılarla ortak deneyime çok az veya hiç bir deneyim sahibi olmadığını öne sürer. Epictetus, okuyucuları ibadet arkasındaki motivasyonları ve dindarlıktan yararlanan toplumsal yapıların etkisini yeniden gözden geçirmeye davet eder. Nihayetinde, insanlar arasında düzeni sürdürmedeki dinin rolünün eleştirel bir görüşünü sunar.