Resim, kulaklarını tutarken dehşetle boğulmuş olan ters bir armut andıran tüysüz, işkence görmüş bir figürü tasvir ediyor. Yaratığın ağzı sessiz bir çığlık içinde açıktır ve derin ıstırapları simgelemektedir. Rakamı çevreleyen, iç çektiği acılarının dalgalanmaları, kendi umutsuzluğunun içinde sıkışıp kaldığını, ürettiği sesten kaçamayacağını öne süren yankılar olarak tezahür ettiriyor.

Bir köprüde yalnız dururken, yaratığın izolasyonu hissedilir; Çaresiz çığlıklarına rağmen, dış dünyadan kesilmiş bulur. Bu görüntü, kendi varlığının özüne karşı bir mücadeleyi vurgulayarak, acı ve tecritin doğası hakkında güçlü bir ifade yaratarak derin yalnızlığı ve varoluşsal dehşeti yansıtır.