Tao, önce ışığı, sonra karanlıka izin veren şeydir. Durumlar her zaman yenilenecek şekilde iki ilkel kuvvetin etkileşimi. Her şeyin yıpranmasını engelleyen şeydir. Evren asla söndürülmeyecek, çünkü karanlık, hepsini boğmuş gibi göründüğünde, gerçekten aşkın olmak için, yeni ışık tohumları çok derinliklerde yeniden doğuyor. Bu yol bu. Tohum düştüğünde, toprağa, toprağa düşer. Ve altında
(The Tao is that which first lets the light, then the dark. Occasions the interplay of the two primal forces so that there is always renewal. It is that which keeps it all from wearing down. The universe will never be extinguished because just when the darkness seems to have smothered all, to be truly transcendent, the new seeds of light are reborn in the very depths. That is the Way. When the seed falls, it falls into the earth, into the soil. And beneath)
Tao, hem ışık hem de karanlığı ortaya çıkaran ve sürekli etkileşimlerini sağlayan temel ilkeyi temsil eder. Bu denge, bir yenileme döngüsünü teşvik ederek hiçbir şeyin tamamen kötüleşmemesini sağlar. Karanlığın ezici göründüğü anlarda bile, ışığın ortaya çıkma potansiyeli devam ederek evrendeki varoluşun kalıcı doğasını vurgular. Böyle bir kavram, umutsuzluğu aşan bir esneklik anlamına gelir ve dönüşümün gerçekliğin doğal bir parçası olduğunu düşündürür.
Dünyaya düşen tohum metaforunda, büyüme ve yeniden doğuşun derin bir temsili vardır. Tohumun toprakta dönüşüm geçirmesi gerektiği gibi, bireyler ve toplumlar da umutsuzluk ve gençleşme döngüleri yaşarlar. Bu umut ve yenilenme yolculuğunu somutlaştırma şekli, zorluk derinlikleri içinde, yeni başlangıçların olasılığının her zaman yaşadığını, yaşamın sürekli olarak geliştiği ve yenilediği fikrini güçlendirdiğini gösterir.