Tarihin kurbanları değil ajanları olmak istiyorlar. Tanrı'nın gücüyle özdeşleşirler ve tanrısal olduklarına inanırlar. Bu onların temel deliliği. Bazı Archtype tarafından aşılırlar; Egosları psikotik olarak genişledi, böylece nereden başladıklarını ve Tanrı'nın ayrıldıklarını söyleyemiyorlar. Gurur değil kibir değil; Ego'nun ibadet eden ve ibadet edilen arasındaki nihai karışıklığına enflasyonudur. İnsan Tanrı'yı yemedi; Tanrı insanı yedi.
(They want to be the agents, not the victims, of history. They identify with God's power and believe they are godlike. That is their basic madness. They are overcome by some archtype; their egos have expanded psychotically so that they cannot tell where they begin and the godhead leaves off. It is not hubris, not pride; it is inflation of the ego to its ultimate - confusion between him who worships and that which is worshipped. Man has not eaten God; God has eaten man.)
Philip K. Dick'in "Yüksek Kale Adamı" nın bu pasajında, karakterler tarihi olayların pasif kurbanları olmaktan ziyade kaderini kontrol etme arzusunu ifade ediyor. Derin bir psikolojik bozulma öneren ilahi nitelikleri somutlaştırmayı arzuluyorlar. Bu ezici güç duygusu, bireylerin kendilerini ilahi olandan ayırt etmek için mücadele ettikleri kimliklerin birleşmesine yol açar. Bu kargaşa, aşırı ego enflasyonunun tehlikelerinin daha geniş bir temasını ve kişinin benlik duygusunu kaybetmenin sonuçlarını yansıtır.
Bu kavram, tanrısal olma arzusunun gerçeği çarpıttığı daha derin bir delilikten kaynaklanmaktadır. Karakterlerin şişirilmiş egoları, ibadet eden ve ibadet nesnesi arasındaki çizgileri bulanıklaştırarak ilahi ve insanlığın doğası hakkında temel bir karışıklığa katkıda bulunur. "Tanrı insanı yedi" metaforu, bu takıntının iktidarla yıkıcı yolunu gösterir ve ajans arayışının kendini kaybına yol açtığı rahatsız edici bir ters çevirmeyi vurgular. Bu tür bir kopukluğun gerçeklikten kopukluğunun varoluşsal sonuçlarından bahsediyor.