... Kalkış ziyaretçisinin bıraktığı boşluk, koridor boyunca ve duvarlara yankılanıyor gibiydi. O zamanlar, aloniness daha koyu bir renk tonu aldığında, neredeyse hiç tahmin olmasını diledi, çünkü o zaman gittiklerinde müzakere etmesi için boşluk uçurumu olmazdı.
(... the vacuum left by the departing visitor seemed to echo along the hallway and into the walls. It was at those times, when her aloneness took on a darker hue, that she almost wished there would be no more guess, for then there would be no chasm of emptiness for her to negotiate when they were gone.)
Alıntı, bir ziyaretçi ayrıldıktan sonra karakterin yaşadığı derin bir yalnızlık duygusunu yansıtır. Boşluk sadece koridorda değil, aynı zamanda onun içinde de yankılanıyor ve yokluğunu ne kadar derin hissettiğini vurguluyor. Bu duygu yalnızlığını güçlendirir, daha olumsuz bir ışıkta döker.
Bu yalnızlık anlarında, artık ziyaretçilere sahip olma olasılığını düşünüyor. Bu arzu, ayrılışlarının hayatında yarattığı boşluktan kaçınma isteğinden kaynaklanıyor, bu da yalnızlık ağrısının bağlantı ve kayıp döngülerinden daha katlanılabilir olabileceğini düşündürüyor.