Tüm psikolojik bilgilerle ilgili bir sorun var - kimse bunu kendilerine uygulayamaz. İnsanlar arkadaşlarının, eşlerinin, çocuklarının eksiklikleri konusunda inanılmaz derecede zeki olabilirler. Ama kendileri hakkında hiçbir fikirleri yok. Etraflarındaki dünya hakkında soğuk bir şekilde açık olan aynı insanların kendileri hakkında fantezilerden başka bir şeyleri yoktur. Aynaya bakarsanız psikolojik bilgi işe yaramaz. Bu tuhaf gerçek, bildiğim kadarıyla açıklanamıyor.
(There's one problem with all psychological knowledge - nobody can apply it to themselves. People can be incredibly astute about the shortcomings of their friends, spouses, children. But they have no insight into themselves at all. The same people who are coldly clear-eyed about the world around them have nothing but fantasies about themselves. Psychological knowledge doesn't work if you look in a mirror. This bizarre fact is, as far as I know, unexplained.)
Michael Crichton'un "Prey" de, yazar psikolojik anlayış içinde bir paradoks araştırıyor: İnsanlar genellikle başkalarının davranışlarını ve kusurlarını büyük bir netlikle analiz edebilir, ancak kendilerini doğru bir şekilde değerlendirmek için mücadele edebilirler. Bu eşitsizlik, psikolojik bilginin kendine uygulanmasında doğal bir sınırlamayı vurgular ve çevredeki dünyanın keskin gözlemlerine rağmen öz farkındalık eksikliğine yol açar. Bireyler kendileri hakkında çarpık algılara sahip gibi görünmektedir, doğru bir benlik imajından ziyade fanteziler yaratırlar.
Bu fenomen, kendini yansıtmanın ve içgörünün doğası hakkında ilginç sorular ortaya çıkarır. Crichton, sevdiklerinin eksikliklerini ifade edebilecek aynı bireylerin kendilerini kendi sorunlarına kör bulduğuna dikkat çekiyor. Bu ilgi çekici çelişki büyük ölçüde açıklanamıyor, psikoloji alanı ve kendini algılama anlayışı için büyüleyici bir zorluk yaratıyor.