Isabel'e hitap eden genç kadının tarzında bir sarsıntı vardı. Ve sonra İskoç olmayan ama Kuzey İrlanda'da bir yerden ve Georgina Cameron'un aksine aksan vardı; Shakespeare'in konuşacağı İngilizler, yüzyıllarca göreceli dilsel izolasyon tarafından korunuyordu.
(There was a jauntiness in the young woman's manner that appealed to Isabel. And then there was the accent, which was not Scottish, but from somewhere in Northern Ireland and not unlike Georgina Cameron's; the English that Shakespeare would have spoken, preserved by centuries of relative linguistic isolation.)
Isabel, onunla bir akor vuran genç kadının canlı ve neşeli tavrına çekildi. Kadının kendini taşıması hakkında ferahlatıcı ve çekici hisseden bir şey vardı. Aksanının benzersizliği, Georgina Cameron'un konuşmasını hatırlatan farklı bir Kuzey İrlanda kalitesi taşıdığı için Isabel'i daha da ilgilendirdi.
Aksanın tanımı, yüzyıllarca tecrit boyunca korunan Shakespeare'in zamanında konuşulan İngilizlere benzediğini öne süren bir tarih duygusu uyandırır. Bu bağlantı sadece kadının bireyselliğini vurgulamakla kalmaz, aynı zamanda karaktere bir derinlik katmanı ekler ve dilin insanları zaman ve yerde nasıl birleştirebileceğini gösterir.