Zaman tutmadan bir hayat hayal etmeye çalışın. Muhtemelen yapamazsın. Ayı, yılı, haftanın gününü biliyorsunuz. Duvarınızda bir saat veya arabanızın gösterge tablosu var. Bir programınız, bir takvim, akşam yemeği için bir zaman veya filminiz var. Yine de etrafınızdaki zaman tutma göz ardı edilir. Kuşlar geç değil. Bir köpek saatini kontrol etmez. Geyik doğum günlerini geçmez. Yalnız adam zamanı ölçer. Yalnız adam saati çalıyor. Ve bu nedenle, tek başına insan, başka hiçbir yaratığın devam etmediğine dair felç edici bir korku yaşar. Zaman korkusu tükeniyor.
(Try to imagine a life without timekeeping. You probably can't. You know the month, the year, the day of the week. There is a clock on your wall or the dashboard of your car. You have a schedule, a calendar, a time for dinner or a movie. Yet all around you, timekeeping is ignored. Birds are not late. A dog does not check its watch. Deer do not fret over passing birthdays. Man alone measures time. Man alone chimes the hour. And, because of this, man alone suffers a paralyzing fear that no other creature endures. A fear of time running out.)
Zaman tutma insan yaşamının ayrılmaz bir parçasıdır; Günlük aktivitelerimiz için saatlere ve programlara dayanarak aylar, yıllar ve günleri sürekli olarak takip ediyoruz. İnsanların aksine, hayvanlar kendilerini zamanla ilgilendirmezler. Şu anda yaşıyorlar, günlerin geçişinden veya son tarihlerin baskısından etkileniyorlar. Bu kontrast insanlığın eşsiz bir yönünü vurgular; Zamanla meşguliyetimiz hayatımızı önemli ölçüde şekillendiriyor.
Bununla birlikte, bu zamana odaklanma da beraberinde derin bir kaygı getirir. İnsanlar, zamanın korkusunu yaşayan ve ölüm korkusuna ve varoluşun sınırlı doğasına yol açan tek yaratıklardır. Saatin aşağı işaretlenmesi korkusu, taşıdığımız bir yüktür, zamanla ilişkimizi hem bir organizasyon kaynağı hem de kaygı yoluna dönüştürür.
