O zaman telgrafın kamu söylemine katkısının ilgisizliği onurlandırmak ve iktidarsızlığı arttırmak olduğunu söyleyebiliriz. Ama hepsi bu değildi: Telgraf da halkın söylemini esasen tutarsız hale getirdi. Lewis Mumford'un cümlesini kullanmak için kırık zaman ve kırık dikkat dünyası haline geldi. Telgrafın temel gücü, bilgiyi taşıma, toplama, açıklama veya analiz etme kapasitesiydi. Bu bağlamda, telgrafı tipografinin tam tersi idi.
(We may say then that the contribution of the telegraph to public discourse was to dignify irrelevance and amplify impotence. But this was not all: Telegraphy also made public discourse essentially incoherent. It brought into being a world of broken time and broken attention, to use Lewis Mumford's phrase. The principle strength of the telegraph was its capacity to move information, not collect it, explain it or analyze it. In this respect, telegraphy was the exact opposite of typography.)
Neil Postman, "Kendimizi Ölümle Eğilimliyor" adlı kitabında, telgrafın hem önemsizliği artırarak hem de güçsüzlük duygusunu vurgulayarak kamu söylemini önemli ölçüde etkilediğini savunuyor. İletişimi, genellikle madde üzerindeki ilgisizliği destekleyecek şekilde dönüştürerek, tutarlılık eksikliği ile karakterize edilen bir söyleme yol açtı. Telegraph'ın bilgi hızlı bir şekilde iletme yeteneği derin bir katılım veya düşünceli analize izin vermedi, böylece bilginin tüketilme ve anlaşılma şeklini değiştirdi.
Dahası, Postman telgrafinin parçalanmış bir zaman ve dikkat deneyimi yarattığını belirtiyor. Bilgiye yapılandırılmış ve analitik bir yaklaşımı teşvik eden tipografinin aksine, telgrafın gücü yalnızca bilgi iletim hızında yatıyordu. Bu değişim, iletişim, hızlı teslimat hakkında anlamlı diyalogdan daha hızlı bir şekilde hale geldiğinden, kamu söyleminin tutarlılığında bir çöküşe katkıda bulundu ve fikirlerle düşünceli katılımdan ayrılmayı örnekledi.