... Geceleri bu hayalleri yaşadığında, sanki hayalinde bile olduğunu bilmesine rağmen, hiç ölmemiş gibi oradaydı. Bir gün ona katılacaktı, biliyordu, insanların son nefesimizi aldığımızda nasıl sona erdiğimiz hakkında söylediklerini biliyordu. Zamanınız geldiğinde başkalarına katıldığınızı söylediyseniz, bazı insanlar seninle alay etti. Peki, o zeki insanlar gülebilirlerdi, ama kesinlikle umut etmek zorundaydık ve herhangi bir tür umudu olmayan bir hayat yaşam değildi: yıldızsız bir gökyüzü, üzüntü ve boşluk manzarasıydı.
(...when she had those dreams at night, he was there, as if he had never died, although she knew, even in the dream, that he had. One day she would join him, she knew, whatever people said about how we came to an end when we took our last breath. Some people mocked you if you said that you joined others when your time came. Well, they could laugh, those clever people, but we surely had to hope, and a life without hope of any sort was no life: it was a sky without stars, a landscape of sorrow and emptiness.)
Alıntı, anlatıcının ölen sevilen biriyle hissettiği derin bağlantı duygusunu yansıtır, özellikle de o kişinin özünü zihninde hayata döndüren rüyalarla. Ölümün kesinliğinin farkındalığına rağmen, nihayetinde yeniden bir araya geleceği, başkalarının şüphelerine ve sinizmine meydan okuyacağı inancına yapışır. Fiziksel yaşamın ötesinde varoluşun sürekliliğine olan inancı, ona teselli ve amacını verir.
Bu kavram umut üzerine daha geniş bir perspektife uzanır. Bazılarının yaşam sonrası inançlarını reddettiği bir dünyada, anlatıcı, umuttan yoksun yaşamın kasvetli ve neşesiz olduğunu ve "yıldızsız bir gökyüzüne" benzediğini savunuyor. Bu lens sayesinde umut hayati bir güç haline gelir, ruhu sürdürür ve üzüntü ve kayıpların ortasında bir anlam duygusu sunar. Mesaj, hayatın zorluklarında gezinmede ve kaybettiklerimizle bağlantıları sürdürmede umudun önemini taşıyor.