Bir kez umutlarınız olduğunda, 'Hadley bir duraklamadan sonra açıkladı,' onları bıraktıktan sonra devam etmek her zaman zor. Onlardan vazgeçmek o kadar zor değil; Bu kısım kolay. Sonuçta, bazen gerekir. Ama daha sonra. . . ' İşaret etti, homurdandı, '. . . Onların yerini ne alır? Hiç bir şey. Ve boşluk korkutucu. Çok büyük. Bir çeşit her şeyi emer; Bazen tüm dünyadan daha büyüktür. Büyür. Dipsiz hale gelir.
(When you had hopes once,' Hadley explained after a pause, 'it's always hard to go on after you give them up. It's not so hard to give them up; that part is easy. After all, you've got to, sometimes. But afterward . . .' He gestured, grunting, '. . . What takes their place? Nothing. And the emptiness is frightening. It's so big. It sort of absorbs everything else; sometimes it's bigger than the whole world. It grows. It becomes bottomless.)
Hadley, umudundan vazgeçmenin acı verici deneyimini yansıtıyor, bırakmak kolay olsa da, sonrasında çok daha zorlayıcı. Geride kalan boşluk sadece boş değil; Etrafındaki her şeyi tüketen, bir hissi kaybolmuş ve yönünü kaybetmiş olan korkunç bir genişlik. Boşluk duygusu yaşamın kendisinden daha büyük büyüyebilir ve aşılmaz hisseden ezici bir varlığa dönüşebilir.
Hadley'nin bu dokunaklı gerçekleştirmesi, hayaller ve özlemler kaybolduğunda karşılaşılan derin duygusal mücadeleyi göstermektedir. Solace getirmek yerine, umut yokluğu, bireyler geride kalan uçurumu doldurmakla boğuştukça derin bir kayıp duygusuna yol açar. Sonsuz bir boşluk kavramı, insanın varlığı için ayrılmaz bir umut olduğunu ve yokluğunun rahatsız edici gerçekliği, geniş, anlamsız bir alanda bir his bırakabilir.