"Öldüğünde çiçek ister? Kimse." J.D. Salinger'in "The Catcher'daki Catcher" dan çok geç gelen jestlerin boşluğu hakkında derin bir duygu yakalar. Birisi vefat ettikten sonra, çiçek sunmak gibi nezaket veya onay eylemlerinin önemlerini kaybettiği fikrini yansıtır. Ölüler bu jestleri takdir edemez, mevcut olmanın önemini vurgulayamaz ve bir kişi hala hayatta iken bakımı ifade eder.

Bu düşünce okuyucuya başkalarına nasıl takdir ve sevgi gösterdiğimizi düşünmeye zorluyor. Hayat geçici olduğu için eylemlerin ve kelimelerin şu anda paylaşılması gerektiğini hatırlatır ve onları geciktirmek, değeri açıklanmamış değerli duyguları bırakabilir. Anlamlı bağlantılara vurgu, duygularımızı çok geç olmadan nasıl ilettiğimiz konusunda daha derin bir yansımayı teşvik eder.