დევიდ ჰ. მისი საფუძვლიანი ნამუშევარი გულისხმობდა კატებში ვიზუალური ქერქის შესწავლას, რამაც საფუძველი ჩაუყარა ჩვენს ცოდნას იმის შესახებ, თუ როგორ ამუშავებს ტვინი ვიზუალურ ინფორმაციას. მისი ექსპერიმენტების საშუალებით, ჰუბელმა აღმოაჩინა კონკრეტული უჯრედების არსებობა, რომლებიც რეაგირებენ ვიზუალური სტიმულის სხვადასხვა ასპექტებზე, როგორიცაა კიდეები და მოძრაობა. ამ კვლევამ ხელი შეუწყო იმ თეორიის შემუშავებას, რომ გარკვეული ნეირონები სპეციალიზირებულია კონკრეტული ვიზუალური ფუნქციებისთვის, აყალიბებს ნეირომეცნიერებასა და ხედვის მეცნიერებას. 1960 -იან წლებში ჰუბელის თანამშრომლობა Torsten Wiesel– სთან განსაკუთრებით გავლენიანი იყო, რის შედეგადაც მათ 1981 წელს მიიღეს ნობელის პრემია ფიზიოლოგიაში ან მედიცინაში. მათ ერთობლივი მუშაობამ გამოავლინა სასიცოცხლო შეხედულებები ვიზუალური ქერქის ორგანიზებისა და ვიზუალური განვითარების კრიტიკულ პერიოდებზე. მათ აჩვენეს, რომ ტვინი ძალზე ადაპტირებულია, განსაკუთრებით ადრეული ცხოვრების განმავლობაში, და ეს სენსორული გამოცდილება აყალიბებს ნერვულ მიკროსქემს, რომელიც პასუხისმგებელია ხედვაზე. ამან ღრმა გავლენა მოახდინა არა მხოლოდ ხედვის, არამედ ტვინის პლასტიურობისა და განვითარების უფრო ფართო ასპექტებზე. მთელი თავისი კარიერის განმავლობაში, ჰუბელმა განაგრძო ტვინის რთული მუშაობის შესწავლა, დაანახა შუქი კომპლექსურ ფენომენებზე, როგორიცაა სიღრმისეული აღქმა და ფუძემდებლური ნერვული მექანიზმები. მის ღვაწლს აქვს არა მხოლოდ მოწინავე სამეცნიერო ცოდნა, არამედ გავლენა მოახდინა კლინიკურ პრაქტიკაზე, განსაკუთრებით ვიზუალური დარღვევების მკურნალობისას. ჰუბელის მემკვიდრეობა, როგორც მკვლევარი და პედაგოგი, შთააგონებს მეცნიერთა თაობებს, შეისწავლონ ტვინის სირთულეები და როგორ განმარტავს იგი სამყაროს. დევიდ ჰ. ვიზუალური ქერქის შესახებ, განსაკუთრებით კატებში, გამოავლინა აუცილებელი თვისებები იმის შესახებ, თუ როგორ განმარტავს ტვინი ვიზუალურ სტიმულებს. ჰუბელის თანამშრომლობამ ტორშტენ ვისელთან გამოიწვია მნიშვნელოვანი წინსვლა ნერვული ორგანიზაციისა და პლასტიურობის გაგებისას, რის შედეგადაც მათ ნობელის პრემია მოიპოვა 1981 წელს.