MIT- ის კომპიუტერული მეცნიერების პროფესორი, სახელად ჯოზეფ ვეიზენბაუმი, წერს ავადმყოფობის შესახებ, რომელსაც ის იძულებას უწოდებს პროგრამას. იგი აღწერს დაზარალებულებს, როგორც მბზინავი გარეგნობის ნათელ ახალგაზრდებს, ხშირად ჩაძირული, მბზინავი თვალებით, რომლებიც თამაშობენ კომპიუტერულ კონსოლებში ყოვლისშემძლეობის მეგალომანიურ ფანტაზიებს; ისინი სხედან თავიანთ აპარატებზე,
(a professor of computer science at MIT named Joseph Weizenbaum writes of a malady he calls the compulsion to program. He describes the afflicted as bright young men of disheveled appearance, often with sunken, glowing eyes, who play out megalomaniacal fantasies of omnipotence at computer consoles; they sit at their machines, he writes, their arms tensed and waiting to fire their fingers, already poised to strike, at the buttons and keys on which their attention seems to be as riveted as a gambler's on the rolling dice.)
MIT პროფესორი ჯოზეფ ვეიზენბაუმი ამ მოთხოვნილებებით, როგორც ინტელექტუალური, მაგრამ იმედგაცრუებული პირების მიერ გადალახული, მახასიათებლებს ახასიათებს, რომ ამ მოთხოვნილებებით გადალახეს, ხშირად გამოხატავენ დაღლილობისა და ფიქსაციის ფიზიკურ ნიშნებს. იგი ადარებს მათ ინტენსიურ ყურადღებას კომპიუტერებზე აზარტული თამაშების კონცენტრაციასთან კამათელზე, რაც ხაზს უსვამს ტექნოლოგიასთან მათი ჩართულობის თითქმის იძულებითი ბუნებას. ეს პროგრამისტები, როგორც ჩანს, აქვთ გრანდიოზული ფანტაზიები და ენერგიის სურვილი ციფრული სფეროში.
ვეიზენბაუმის პორტრეტი ვარაუდობს, რომ ეს ფიქსაცია ვრცელდება მხოლოდ ტექნიკური უნარის მიღმა; ეს ხდება ღრმა ფსიქოლოგიური მდგომარეობა. დაპროგრამებული იარაღის მქონე პროგრამისტების გამოსახულებები, რომლებიც მზად არიან თავიანთი ბრძანებების გასათავისუფლებლად, იწვევს იმ აზრს, რომ ისინი ამბიციის დაუნდობელ ციკლში არიან და მათ მანქანებზე კონტროლის სურვილს, ანათებენ კაცობრიობასა და ტექნოლოგიას შორის რთულ ურთიერთობას.