პროტაგონისტი გულისცემის გრძნობას იძენს და ამ ემოციურ არეულობას უფრო დიდ კულტურულ საკითხებს ანიჭებს, ვიდრე პირად გარემოებებს. ის აღმოჩნდება საკუთარი თავის ტკივილის საზოგადოებრივ წარუმატებლობებთან დაკავშირების სურვილით, განსაკუთრებით ეკონომიკურ კონტექსტში, როგორც მისი ტანჯვის რაციონალიზაციის საშუალება.
ამასთან, ამ დასაბუთების ქვეშ არის უფრო პირადი ჭეშმარიტება; ტკივილი გამომდინარეობს ტოქსიკური ურთიერთობიდან, ვიდრე გარე ფაქტორები. ქალის მავნე საქციელის შესახებ მისი აღიარება ცხადყოფს ბრძოლას მისი გულის ტკივილის ფართო ახსნისა და საკუთარი ცხოვრებისეული გამოცდილების არასასიამოვნო რეალობის წინაშე.