ციტატა ასახავს პირველი მსოფლიო ომის დროს გაკეთებულ მწუხარე დაკვირვებას, სადაც ავტორი ამახვილებს კავშირს ჯარისკაცების მიერ გამოცდილ ტრავმასა და დაკარგული სულის კონცეფციას შორის. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ ომის დროს, ღმერთმა შეიძლება დაინახა ტანჯვა და ამოიღო ადამიანის არსი, რის გამოც მათ მხოლოდ ღრუ ფიგურა დატოვა. ეს შეხედულებისამებრ ასახავს ომის ღრმა გავლენას ფსიქიკურ ჯანმრთელობაზე, განსაკუთრებით PTSD- ს და ნევროზებთან მიმართებაში, რომელსაც ჯარისკაცები სახლში დაბრუნების წინაშე აღმოჩნდნენ.
ავტორი, რომელიც გახდა ფსიქიატრი, გამოხატავს სურვილს, რომ ომის შედეგად დაზარალებულთათვის მთლიანობა აღადგინოს. განკურნებისთვის ხელსაყრელი გარემოს შექმნით, მიზნად ისახავდა ფიზიკურ სხეულთან დისლოცირებული სულის გაერთიანებას, რაც ინდივიდებს საშუალებას აძლევდა დაუბრუნონ თავიანთი თვითმყოფადობა და საკუთარი თავის გრძნობა. ეს ხაზს უსვამს ფსიქიკური ჯანმრთელობის საკითხების გაგების მნიშვნელობას და თანაგრძნობით მხარდაჭერის აუცილებლობას ომის ნაწიბურების მიმართ.