და როდესაც მე მოვკვდები საკუთარი ცხოვრების ყველა მოგონება, ჩემთან ერთად საფლავზე მიდის, ღმერთო სურს და დიკს არასდროს მოუწევს უკან დაბრუნება. და მის შვილებს არც კი იციან, როგორი იყო ჩემი ცხოვრება. მათ არაფერი ეცოდინებათ ქვის გახეხვისა და მთელი დღის განმავლობაში მშიერი და მრცხვენია და მასწავლებელმა სცემეს, რომელსაც არ შეეძლო საკუთარი თავის წერა და დარწმუნებული იყო, რომ შენს
(And when I die all the memories of my own life will go to the grave with me, God willing, and Dick will never have to look back at them. And his children will never even know what my life was like. They'll know nothing of grinding stones and being hungry and ashamed all day and being beaten by a teacher who couldn't write himself and being sure you kept your mind so empty that you had no thoughts at all. And that's what I've done for them, that's my gift to them and to all their children ever after, so don't talk to me about being hard.)
სპიკერი ასახავს მათი მოგონებების გარდაუვალობას, რაც გამოთქვამს სურვილს წარსული ბრძოლებისა და ტანჯვისთვის, რომ მომავალი თაობებისთვის უცნობია. ისინი აღწერენ გაჭირვებით სავსე ცხოვრებას, მათ შორის შიმშილს, სირცხვილს და უხეში მოპყრობას, მაგრამ თვლიან, რომ ეს ტვირთი არის ის, რაც მათ მოახერხეს თავიანთი შთამომავლების დაცვა. ტკივილის მემკვიდრეობის დატოვების იდეა დადგენილებას ხვდება, რადგან სპიკერი ამაყობს იმით, რომ ამ მოგონებებიდან თავისუფლდება ცხოვრებას.
ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს მსხვერპლშეწირვისა და გამძლეობის ცნებას. საკუთარი რთული გამოცდილების დაპირისპირებით, სპიკერი გრძნობს, რომ მათ შექმნეს უსაფრთხო, უფრო იმედიანი მომავალი დიკისა და მისი შვილებისთვის. ისინი ათავისუფლებენ თავიანთ ცხოვრებას, როგორც მკაცრად აღიქმებიან, რადგან ისინი ხედავენ ამ ბრძოლას, როგორც შემდეგი თაობის დაცვის აუცილებელ ნაწილს. მათი განსაცდელების დაკრძალვის უფლების დაშვების აქტი ასახავს უფრო ნათელი გზის წინსვლის სურვილს.