ყველას, ვინც ბოტსვანაში ნებისმიერ დასაქმებაში იყო, მოსალოდნელი იყო, რომ ვინმეს ეხმარება სახლში. ამაზე ექსტრავაგანტული არაფერი იყო; სინამდვილეში, ეს იყო გაზიარების ფორმა: თუ სამსახური გქონდათ, ფული გქონდათ და ფულის გავრცელება იყო საჭირო. იმ ხალხს, ვინც სახლში ეხმარებოდა, ხშირად იხდიდნენ პიტანსს და მოსალოდნელი იყო, რომ დიდხანს იმუშავებდნენ, მაგრამ ისინი სასოწარკვეთილი
(Anybody in any employment in Botswana was expected to engage somebody to help in the house. There was nothing extravagant about this; it was, in fact, a form of sharing: if you had a job, you had money, and money needed to be spread around. The people who helped in the house were often paid a pittance and expected to work long hours, but they were desperate for any job and were pleased to take on what came their way.)
ბოტსვანაში, ვინმესთვის დასაქმებული მოლოდინი არის ვინმეს დაქირავება საყოფაცხოვრებო დავალებების დასახმარებლად. ეს პრაქტიკა ჩანს არა როგორც გულგრილობა, არამედ როგორც საზოგადოებაზე ორიენტირებული მიდგომა სიმდიდრის განაწილებისკენ. ისინი, ვინც დასაქმებას პოულობენ, აღიქმებიან, როგორც პასუხისმგებლობა, რომ გაზიარონ თავიანთი ფინანსური რესურსები, რაც ხელს უწყობს ურთიერთდახმარების სისტემას საზოგადოებაში.
მიუხედავად დაბალი ანაზღაურებისა და გრძელი საათებისა, რომლებიც ჩვეულებრივ ასოცირდება ამ შიდა სამუშაოებთან, ბევრს სურს მიიღოს ისინი სამუშაოს სასოწარკვეთილი საჭიროების გამო. მათთვის, მოკრძალებული შემოსავალიც კი წარმოადგენს შესაძლებლობას, უზრუნველყოს საკუთარი თავი და...