როდესაც ის გაიქცა, მან ყველაფერზე და ყველაფერზე ფიქრობდა, იმ ცხოვრების შესახებ 'D დახვრიტეს იგი; ახალშობილი ქალიშვილის პირველი სანახავი; მისი დედის სახე, კრაბი, რომელიც დილის დილით სადღეგრძელოს ნაჭრით იყო ხელში, მისი გამოსახულება აშკარად გონებაშია, როგორც ეს ოცდახუთი წლით ადრე იყო, იმ დღეს, როდესაც ის გარდაიცვალა…. ისინი ყველა გამოჩნდა, როგორც პორტრეტები და პეიზაჟები, რომლებიც მისი მეხსიერების კედელზე იყო ჩამოკიდებული, ფერის ციმციმები შავ-თეთრ ღამეში.
(As he ran, he thought about everything and anything, about the life he'd led, the children, the snatches of time frozen in his mind: a moment when he'd gotten shot in an alley, and the flash of the man who'd shot him; the first sight of a newborn daughter; his mother's face, crabby with an early morning slice of toast in her hand, her image as clear in his mind as it had been twenty-five years earlier, on the day she died…. They all came up like portraits and landscapes hanging on the wall of his memory, flashes of color in the black-and-white night.)
როდესაც გმირი დარბის, მისი ფიქრები ტრიალებს მისი წარსულის მოვლენებზე და ასახავს მნიშვნელოვან მომენტებს, რომლებმაც ჩამოაყალიბეს მისი ცხოვრება. ის იხსენებს ნათელ მოგონებებს, როგორიცაა ხეივანში სროლის შემზარავი გამოცდილება და მისი თავდამსხმელის წარმავალი სურათი. ისტორიის ეს კადრები ემსახურება როგორც ტრავმის, ასევე სიხარულის შეხსენებას, რაც ქმნის გამოცდილების მდიდარ სტილს, რომელიც ასვენებს და შთააგონებს მას.
ამ მოგონებებს შორის გამორჩეულია მისი ახალშობილი ქალიშვილის ხილვა, რომელიც წარმოადგენს იმედსა და ახალ საწყისებს. ის ასევე ფიქრობს დედაზე, მისი სურათი აღბეჭდილი გონებაში, რომელიც განასახიერებს ოჯახის სითბოს, მიუხედავად მისი დაკარგვის მწუხარებისა. ყოველი მოგონება, იქნება ეს სასიხარულო თუ მტკივნეული, სიღრმეს მატებს მის იდენტობას, ანათებს მის მოგზაურობას ცხოვრებაში დროის მკვეთრ ფონზე.