epictetus, stoic ფილოსოფოსი, ხაზს უსვამს პიროვნული მთლიანობისა და მორალური ცხოვრების მნიშვნელობას მტრობის წინაშე. იგი ვარაუდობს, რომ იმის ნაცვლად, რომ შურისძიების მოსაძებნად ან ავადმყოფობის მოსაშორებლად, პირმა უნდა ფოკუსირება მოახდინოს საკუთარი ხასიათის გაუმჯობესებაზე და სათნო ცხოვრების წარმართვაში. ეს მიდგომა არა მხოლოდ ხასიათის სიძლიერეს ნიშნავს, არამედ ხელს უწყობს მტრების მიმართ უარყოფითი ემოციების გადაქცევას.
იმით, რომ უნდა მწუხარდეს მათი მტერი კეთილშობილებისკენ მიისწრაფვის, Epictetus ხაზს უსვამს სტოიკურ რწმენას თვითკონტროლისა და სათნოების მიმართ. ეს მეთოდი ხელს უწყობს პირებს პირად საჩივრებზე მაღლა ასწიონ და ხელი შეუწყონ უფრო მაღალ მორალურ სტანდარტს. საბოლოო ჯამში, კეთილდღეობის პირისპირ ცხოვრება არა მხოლოდ სარგებელს მოუტანს საკუთარ თავს, არამედ ასახავს იმ აზრს, რომ ჭეშმარიტი სიდიადე მოდის შიგნიდან.