მაგრამ მე მივხვდი რაღაცას, როდესაც იმ ღამით სახლს ვატარებდი: რომ არც უკეთესი და არც ჭკვიანი ვარ, მხოლოდ იღბლიანი. მე უნდა მრცხვენია იმის აზრით, რომ ყველაფერი ვიცოდი, რადგან თქვენ შეგიძლიათ იცოდეთ მთელი სამყარო და მაინც იგრძნოთ დაკარგული მასში. ამდენი ადამიანი ტკივილს განიცდის, ტირიან, იწყებენ, ისინი დააზარალებენ. იმის მაგივრად, რომ დაათვალიერონ საქმეები, ისინი
(But I realized something as I drove home that night: that I am neither better nor smarter, only luckier. And I should be ashamed of thinking I knew everything, because you can know the whole world and still feel lost in it. So many people are in pain, they cry, they yearn, they they hurt. But instead of looking down on things, they looked up, which is what I should have been looking, too. Because when the world quiets to the sound of your own breathing, we all want the same things: comfort, love, and a peaceful heart.)
როდესაც იმ ღამით სახლს ვატარებდი, რეალიზაციამ გამიელვა: ცხოვრებაში ჩემი უპირატესობები არ არის უპირატესობის ან დაზვერვის გამო, არამედ გულწრფელი იღბალი. თავმდაბალი აზრია, რომ იმის მიუხედავად, რომ ცოდნა აქვს, მაინც შეიძლება მიმართულება იგრძნოს. ბევრი ადამიანი გაუძლებს ღრმა გასაჭირს, მაგრამ იმის მაგივრად, რომ სასოწარკვეთილებას თავი დაანებონ, ისინი მზერას აძლიერებენ იმედისა და გამძლეობისკენ. ამ ასახვამ გამაცნობიერა ჩემი საკუთარი დამოკიდებულება და თანაგრძნობის მნიშვნელობა სხვების მიმართ.
მარტოობის მომენტებში, როდესაც მსოფლიოს ხმაური ქრებოდა, ჩვენ ვპოულობთ ადამიანის საერთო სურვილს კომფორტის, სიყვარულისა და სიმშვიდის მიმართ. ეს უნივერსალურობა ხაზს უსვამს ჩვენს კავშირს ერთმანეთთან ბრძოლის დროს. იმის აღიარებით, რომ ჩვენ ყველანი ვეძებთ მსგავს ნივთებს, ხელს შეუწყობს თანაგრძნობისა და გაგების განვითარებას, რაც ხელს უწყობს ერთმანეთს, რომ მხარი დაუჭირონ ჩვენს მოგზაურობას ცხოვრების განმავლობაში.