მაგრამ საბოლოოდ მე გადავწყვიტე ამის წინააღმდეგ. ჯოჯოხეთი გაზეთებით. არავინ კითხულობს რედაქტორის სვეტს ასოებს, გარდა მეტი კაკლისა. მთელი სამყარო სავსეა თხილი. საკმარისია რომ ჩამოგიდოვოთ.
(But in the end I decided against it. The hell with the newspapers. Nobody reads the letters to the editor column except more nuts. The whole world is full of nuts. It's enough to get you down.)
"Crap Artist- ის აღიარებებში", ფილიპ კ. დიკი ასახავს მედიასა და საზოგადოებრივ დისკურსთან ურთიერთობის უშედეგოობას, რაც ასახავს იმედგაცრუების გრძნობას. იგი გამოხატავს გაცნობიერებას, რომ რედაქტორისადმი წერილების წერა, მოსაზრებების გაზიარებისთვის საერთო გამზირი, უაზროა, რადგან მისი აზრით, აუდიტორია მეტწილად შედგება მათგან, რომელსაც იგი მიიჩნევს არაგონივრულ ან ექსცენტრიულობას.
ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს დიკის იმედგაცრუებას საზოგადოებასთან და საზოგადოებრივ საუბრებში ექსცენტრიულობის უზომო ყოფნა. სენტიმენტი, რომ ნეგატივი და ირაციონალურობა დომინირებს მედიის ურთიერთქმედებებში, იწვევს მას, რომ გაათავისუფლოს ასეთ დიალოგებში მონაწილეობის ცნება, საბოლოოდ გამოავლენს იმედგაცრუების უფრო ღრმა გრძნობას, თუ როგორ აღიქმება იდეები და აფასებს ფართო სამყაროში.