მაგრამ ძნელია ახსნა, მიტ. ახლა, როდესაც მე ვიტანჯები, უფრო ახლოს ვგრძნობ იმ ადამიანებს, რომლებიც განიცდიან, ვიდრე აქამდე. მეორე ღამით, ტელევიზორში, დავინახე, რომ ბოსნიაში მყოფი ხალხი ქუჩაში გარბოდა, ცეცხლი გამიშვა, მოკლა, უდანაშაულო მსხვერპლი ... და ახლახან დავიწყე ტირილი. ვგრძნობ მათ ტკივილს, თითქოს ეს ჩემი იყო. მე არ ვიცი ამ ადამიანებს. მაგრამ-როგორ შემიძლია ამის განთავსება?-მე
(But it's hard to explain, Mitch. Now that I'm suffering, I feel closer to people who suffer than I ever did before. The other night, on TV, I saw people in Bosnia running across the street, getting fired upon, killed, innocent victims... and I just started to cry. I feel their anguish as if it were my own. I don't know any of these people. But--how can I put this?--I'm almost... drawn to them.)
"სამშაბათს მორისთან", ავტორი მიჩ ალბომი ღრმა გამოცდილებას უზიარებს თავის მორიორ მორი შვარცს, რომელიც ასახავს ტანჯვას და მის გავლენას ადამიანის კავშირზე. როდესაც მორი საკუთარი ტკივილით იჭერს, აღმოაჩენს, რომ ეს აძლიერებს მის თანაგრძნობას სხვების მიმართ, რომლებიც გაუძლებენ გაჭირვებას. ეს კავშირი ხელს უწყობს ტანჯვის კოლექტიურ გაგებას, რომელიც გადალახავს ინდივიდუალურ გამოცდილებას, რაც საშუალებას აძლევს ხალხს იგრძნონ თავიანთი საერთო ბრძოლები.
მწუხარე მომენტში, ბოსნიაში უდანაშაულო მსხვერპლის ტანჯვასთან დაკავშირებით, მორი გამოხატავს ინტენსიურ ემოციურ რეზონანსს ტკივილის მქონე პირებთან, რაც ხაზს უსვამს თანდაყოლილ თანაგრძნობას, რომელიც წარმოიქმნება ტანჯვისგან. მისი უნარი იგრძნოს სითბო და სხვებთან კავშირი, მიუხედავად იმისა, რომ მათ პირადად არ იცნობდნენ, ცხადყოფს, თუ როგორ შეიძლება უბედურებამ გააერთიანოს ინდივიდები საერთო ემოციური გამოცდილების მეშვეობით. მორის შეხედულებები მოგვიწოდებს, რომ მოვიზიდოთ ჩვენი დაუცველობები და ვაღიაროთ ტანჯვის უნივერსალური ხასიათი.