სიკვდილი მაგიჟებს. ადამიანური და ცხოველების ტანჯვა მაგიჟებს; როდესაც ჩემი რომელიმე კატა კვდება, მე წყევლა ღმერთს და ვგულისხმობ ამას; მასზე მრისხანებას ვგრძნობ. მე მსურს მას აქ მოვიყვანო, სადაც მე შემეძლო მისი დაკითხვა, ვუთხრა მას, რომ ვფიქრობ, რომ სამყარო არის გაჟღენთილი, რომ ადამიანი არ ცოდვა და დაეცა, მაგრამ მიაყენა - რაც საკმარისად ცუდია - მაგრამ შემდეგ გაყიდა სიცრუე, რომ ის
(Death makes me mad. Human and animal suffering make me mad; whenever one of my cats dies I curse God and I mean it; I feel fury at him. I'd like to get him here where I could interrogate him, tell him that I think the world is screwed up, that man didn't sin and fall but was pushed -- which is bad enough -- but was then sold the lie that he is basically sinful, which I know he is not.)
ფილიპ კ. დიკის "The Golden Man" - ში მთხრობელი გამოხატავს ღრმა აღშფოთებას სიკვდილის კონცეფციის და ადამიანებისა და ცხოველების ტანჯვის მიმართ. ემოციური არეულობა, რომელიც მას განიცდის, როდესაც ის კარგავს ცხოველს, მას ღმერთთან ინტენსიური დაპირისპირებისკენ უბიძგებს, რაც გამოავლენს მის რწმენას, რომ ღვთიური დაუდევრობამ ხელი შეუწყო მსოფლიოში ქაოსსა და ტკივილს. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ღრმა იმედგაცრუებას ცხოვრების უსამართლობასა და პასუხისმგებლობის სურვილს.
მთხრობელის მრისხანება გადალახავს პირად მწუხარებას, მიუთითებს წინასწარ განსაზღვრული ცოდვილებისა და ტანჯვის ფართო კრიტიკაზე. იგი ამტკიცებს, რომ კაცობრიობა შეცდომაში შეიყვანეს მის ბუნებასთან დაკავშირებით, მიგვითითებს იმაზე, რომ ხალხი არ არის თანდაყოლილი ცოდვილი, არამედ იმ გარემოებების მსხვერპლი, რამაც მათ სასოწარკვეთა აიძულა. მისი დაპირისპირების მისი სურვილი ასახავს გაგებასა და გამოწვევას, რასაც იგი აღიქვამს, როგორც კაცობრიობისადმი დაკისრებული ხარვეზების მორალურ ჩარჩოს.