ორმოცდათორმეტი. მისმა ასაკმა მას წლების განმავლობაში გააკვირვა და ყოველ ჯერზე, როდესაც ის ისე გაოცებული იჯდა, ცდილობდა გაერკვია, თუ რა გახდა მისი ოციან წლებში ახალგაზრდა, სუსტი კაცი, მთელი დამატებითი წელი დაეცა და უნდა ჩაწერა, მუდმივად იზრდებოდა თანხა, რომელიც მან ვერ შეურიგდა თავის თვით-გამოსახულებას. მან მაინც დაინახა საკუთარი თავი, მისი გონების თვალით, როგორც
(Forty-two. His age had astounded him for years, and each time that he had sat so astounded, trying to figure out what had become of the young, slim man in his twenties, a whole additional year slipped by and had to be recorded, a continually growing sum which he could not reconcile with his self-image. He still saw himself, in his mind's eye, as youthful, and when he caught sight of himself in photographs he usually collapsed ... Somebody took my actual physical presence away and substituted this, he had thought from time to time. Oh well, so it went.)
პერსონაჟი ასახავს მის თვითშეფასებასა და მის რეალურ ასაკს შორის გათიშვაზე, რომელიც ახლა ორმოცდათორმეტია. ის გრძნობს თავს გაკვირვებულად, როდესაც ის დროის გასვლას იკავებს და რამდენად სწრაფად ჩანს, რომ იგი მისგან დაშორდა. ყოველწლიურად, რომელიც გადასცემს, ხელს უწყობს მზარდ რეალიზაციას, რომ მას არ შეუძლია შეესაბამებოდეს საკუთარი თავის ძლიერი იმიჯს, რომელიც ჯერ კიდევ გონებაში ცხოვრობს. დანაკარგის ეს გრძნობა მას გასაოცრად და გაკვირვებულს ტოვებს, რადგან ის ცდილობს გააცნობიეროს ის ცვლილებები, რაც მასზე მოხდა.
როდესაც ის ფოტოებს უყურებს საკუთარ თავს ფოტოებში, მას უღიმღამო განსხვავება აქვს ახალგაზრდულ სულსა და მის ფიზიკურ გარეგნობას შორის. აზრები ჩნდება კითხვის ნიშნის ქვეშ, თუ როგორ მოხდა ეს ტრანსფორმაცია, რამაც მას იუმორისტულად აინტერესებს, თუ ვინმემ წაართვა თუ არა თავისი ახალგაზრდული საკუთარი თავი და შეცვალა იგი მისი ამჟამინდელი ფორმით. მიუხედავად იმ გარდაუვალ ცვლილებებისა, რაც ცხოვრებას მოაქვს, ის, როგორც ჩანს, თანამდებობიდან გადადგა დროის ნაკადის და დაბერების რეალობისკენ, თანამდებობიდან გადაყენების გრძნობით.