მწუხარება არ არის მოვლენა, ჩემო ძვირფასო, არამედ პასაჟი, პილიგრიმი ბილიკის გასწვრივ, რომელიც საშუალებას გვაძლევს წარსულზე აისახოს სულის ხსოვნის წერტილებიდან. ზოგჯერ გზა ივსება ქვებით და ჩვენ ვგრძნობთ ტკივილს ჩვენი მოგონებებით, მაგრამ სხვა დღეებში ჩრდილები ასახავს ჩვენს ლტოლვას და იმ ბედნიერებებს, რომლებიც გაზიარებულია.
(Grief is not an event, my dear, but a passage, a pilgrimage along a path that allows us to reflect upon the past from points of remembrance held in the soul. At times the way is filled with stones underfoot and we feel pained by our memories, yet on other days the shadows reflect our longing and those happinesses shared.)
მწუხარება აღწერილია, როგორც მოგზაურობა, ვიდრე ცალკეული მომენტი ან მოვლენა. ეს მოგზაურობა გულისხმობს მოგონებების ლანდშაფტის ნავიგაციას, რომლებიც სხვადასხვა ემოციებს იწვევს და შესაძლებლობას სთავაზობს ასახვისთვის, რაც დაკარგა. ეს ხაზს უსვამს მწუხარების სირთულეს, სადაც ტკივილისა და მწუხარების მომენტებმა შეიძლება თანაარსებობდეს სიხარულთან და ნოსტალგიასთან, საყვარელ ადამიანებთან გაზიარებული დროისთვის.
როგორც ერთი პროგრესირებს ამ გზის გასწვრივ, გამოცდილება შეიძლება იყოს როგორც რთული, ასევე განმანათლებელი. მიუხედავად იმისა, რომ არის რთული მოგონებებით სავსე დღეები, ასევე არის დღეები, როდესაც პოზიტიური ანარეკლები ჩნდება. ეს ორმაგობა ხაზს უსვამს იმას, რომ მწუხარება არის ღრმა და მიმდინარე პროცესი, რომელიც აყალიბებს ჩვენს გაგებას სიყვარულისა და დაკარგვის შესახებ დროთა განმავლობაში.