მოთხრობაში, გმირის ამქვეყნიური ყოველდღიური ცხოვრება ასახავს საერთო ადამიანურ მიდრეკილებას, უგულებელყოს არსებობის სისუსტე. ის აგრძელებს თავის ჩვეულ რუტინას, არ იცის მოახლოებული დასასრულის შესახებ, რაც იწვევს მტკივნეულ ასახვას ცხოვრებაზე და ჩვენს არჩევანზე. ასეთი თვითკმაყოფილება ხშირად გვაბრმავებს იმ მნიშვნელოვან მომენტებზე, რომლებიც განსაზღვრავს ჩვენს გამოცდილებას.
ავტორი ხაზს უსვამს ირონიას ცხოვრების ისე, თითქოს დრო უსაზღვროა, მაშინ როცა სინამდვილეში, ყოველი წამი შეიძლება იყოს ჩვენი უკანასკნელი. პერსონაჟს სიმართლე რომ სცოდნოდა, შესაძლოა, სხვა გზას გაევლო ან უფრო მნიშვნელოვანი კავშირები დაემყარებინა. ეს არის შეხსენება, რომ ვაფასებთ ყოველ დღეს და ვაცნობიერებთ ჩვენი ქმედებებისა და ურთიერთობების მნიშვნელობას.