ავტორი გამოთქვამს შეშფოთებას იმის შესახებ, რომ პირებს სულიერი ცხოვრება არ გააჩნიათ, ვარაუდობენ, რომ ასეთ სახელმწიფოს შეუძლია იგრძნოს ზედაპირული და შეუსრულებელი. იგი იყენებს მეტაფორას, რომელიც ახდენს მუყაოს სულიერ სიღრმეზე მოკლებულ ცხოვრებას, რაც მიუთითებს სიმდიდრისა და ნივთიერების მკაცრ არარსებობაზე. ეს ასახვა ხაზს უსვამს მის რწმენას, რომ სულიერი განზომილება აუცილებელია მნიშვნელოვანი არსებობისთვის.
უფრო მეტიც, იგი აითვისებს ღრმა ჭეშმარიტების ან ძალის სურვილს, აღიარებს სურვილს, ვიდრე საკუთარ თავზე აღემატება. ეს ლტოლვა მიუთითებს კავშირის ძიებაზე, შესაძლოა ღვთიური ყოფნით, რომელსაც იგი სავარაუდოდ ღმერთს უწოდებს. მისი აზრები ცხადყოფს ღრმა დაფასებას ცხოვრების სულიერი ასპექტებისთვის, ხაზს უსვამს მათ მნიშვნელობას კმაყოფილებისა და სიღრმის პოვნაში.