იგი გულკეთილი იყო, გარკვეულწილად. თქვენ იცით ისეთი სახის გული: ამან მას უფრო ხშირად უსიამოვნო გახადა, ვიდრე ეს აიძულა მას რამე გაეკეთებინა; და მაშინაც კი, როდესაც მან რამე გააკეთა, ეს ხელს არ უშლიდა მას წუწუნს, დაკარგა ტემპერამენტი და გინება - ძირითადად საკუთარ თავს}.
(He was kindhearted, in a way. You know the sort of kind heart: it made him uncomfortable more often than it made him do anything; and even when he did anything, it did not prevent him from grumbling, losing his temper and swearing {mostly to himself}.)
აღწერილი პერსონაჟი გამოსახულია, როგორც კეთილი გული, მაგრამ ეს ხარისხი ხშირად იწვევს დისკომფორტს, ვიდრე მოქმედებას. მისი სიკეთე არ ნიშნავს თანმიმდევრულ პოზიტიურ ქცევას; ამის ნაცვლად, ეს უფრო სპორადული თვისებაა, რომელსაც იგი იჭერს. ეს შინაგანი კონფლიქტი ასახავს ბრძოლას მის კარგ ბუნებასა და მის ადამიანურ ხარვეზებს შორის, რაც შეიძლება გამოვლინდეს, როგორც გაღიზიანება და რისხვა.
მაშინაც კი, როდესაც ის ცდილობს გულუხვად ან გულწრფელად იმოქმედოს, მისი წუწუნა და ლანძღვა აჩვენებს, რომ ის მთლიანად არ არის მშვიდობით საკუთარ თავთან. ეს ორმაგობა ხაზს უსვამს ადამიანის ემოციებისა და ქცევის სირთულეს, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ სიკეთე შეიძლება თანაარსებობდეს იმედგაცრუებასა და არასრულყოფილებასთან. პერსონაჟის მოგზაურობა ასახავს ცხოვრებისეული სირთულეების წინაშე პოზიტიური განწყობის შენარჩუნების საერთო გამოწვევებს.