მისმა მასობრივმა ალბათობამ, მის მუდმივი გენიალობით, მას შეუძლებელი გახადა სიძულვილი. მას არ გააჩნდა ვაშინგტონის გრავიტაცია, ჰამილტონის ქარიზმა და მედისონის ცერებრალური ძალა, მაგრამ მან უფრო მეტი კომპენსაცია გაუწია როგორც მის საუბარში, ასევე მის პროზაში, რომელიც ითვალისწინებს ღრმა წყალსაცავზე სწავლის სურვილისამებრ. მუდმივად მოქმედი, ყოველთვის ქარიშხლის მშვიდი ცენტრი,
(His massive probity, combined with his persistent geniality, made him impossible to hate. He lacked Washington's gravitas, Hamilton's charisma, and Madison's cerebral power, but he more than compensated with a conspicuous cogency in both his conversation and his prose that suggested a deep reservoir of learning he could tap at will. Permanently poised, always the calm center of the storm, when a controversial issue arose, he always seemed to have thought it through more clearly and deeply than anyone else, so that his opinion had a matter-of-fact quality that made dissent seem impolite.)
პასაჟში აღწერს თვალსაჩინო ფიგურას, რომლის მთლიანობამ და მეგობრულმა საქციელმა მას კარგად მოეწონა და ძნელად მოსწონთ. მიუხედავად იმისა, რომ მას შეიძლება არ ჰქონოდა იგივე სერიოზულობის დონე, როგორც ვაშინგტონი, ქარიზმა, როგორიცაა ჰამილტონი, ან მედისონის მსგავსი ინტელექტუალური სიღრმე, ის უფრო მეტს ქმნიდა მის სიტყვით და მწერლობით. მისი გაგება და ცოდნა აშკარა იყო, რაც აჩვენებს შესაძლებლობას, რომ განიხილონ რთული თემები მარტივად.
მისმა სიმშვიდესმა ყოფნის დროს მშვიდი ყოფნით მას სტაბილიზაციული ძალა გახადა. როდესაც საკამათო საკითხები წარმოიშვა, მას ხშირად ჩანდა უფრო ღრმა და გააზრებული პერსპექტივა, მის მოსაზრებებს სესხის აღებას. ამ გადამწყვეტმა სიწმინდეს სხვებისთვის დაუპირისპირდა მას, რადგან უთანხმოება იგრძნობოდა დისკურსს მის დასაბუთებულ შეხედულებებთან შედარებით.