ფილიპ კ. დიკის წიგნში "აირჩიე", აქ არის აზროვნების დამადასტურებელი სცენა, რომელშიც რიჩარდ ვაგნერი სამოთხის კარიბჭეზეა განთავსებული, რომელიც ევედრება შესასვლელად. იგი ამტკიცებს, რომ მისმა საქმიანობამ, რომელიც ეხება ღრმა თემებს, როგორიცაა გრაალი, ქრისტე, ტანჯვა, სამწუხარო და განკურნება, მას უნდა მისცეს წვდომა. ეს მომენტი იძენს დაძაბულობას მხატვრის განზრახვებსა და აუდიტორიის გაგებას შორის.
ვაგნერის დაჟინებით მისი კომპოზიციების მნიშვნელობის შესახებ ხაზს უსვამს საერთო ბრძოლას მხატვრების წინაშე: მნიშვნელობის გადმოცემის გამოწვევა, რომელიც სხვებთან ერთად რეზონანსდება. პასუხი, რომელსაც იგი იღებს, მიუთითებს, რომ მისი ნამუშევარი გაუგებარია, ხაზს უსვამს გათიშვას, რომელიც შეიძლება არსებობდეს შემოქმედის ხედვასა და საზოგადოების მიერ მის აღქმას შორის.