აღარ მაინტერესებს რას ვეტყვი ღმერთს, როდესაც სამოთხეში მივდივარ, როდესაც ხის ქვეშ სავარძლებში ვსვამთ, ქალაქის გარეთ ........ ამ ნივთებს ღმერთს ვეუბნები, და ის სიცილს იკლებს, ვფიქრობ და ის მახსენებს იმ ნაწილებს, რომლებიც დამავიწყდა, ნაწილები, რომლებიც მისი საყვარელი იყო. ჩვენ ერთად ვიჯდებით და დავიმახსოვრებთ ჩემს ისტორიას, შემდეგ კი ის დადგება და მის გარშემო მკლავებს შემოიჭრება
(I don't wonder anymore what I'll tell God when I go to heaven when we sit in the chairs under the tree, outside the city........I'll tell these things to God, and he'll laugh, I think and he'll remind me of the parts I forgot, the parts that were his favorite. We'll sit and remember my story together, and then he'll stand and put his arms around me and say, "well done," and that he liked my story. And my soul won't be thirsty anymore. Finally he'll turn and we'll walk toward the city, a city he will have spoken into existence a city built in a place where once there'd been nothing.)
ამ პასაჟში, ავტორი ასახავს იმ საუბარს, რომელიც მას წარმოუდგენია, რომ ღმერთთან ზეცაში ჰქონდეს. ის ითვალისწინებს მშვიდი გარემოს, სადაც ისინი ხის ქვეშ იჯდნენ, იზიარებენ ისტორიებს და მოგონებებს მისი ცხოვრებიდან. იგი მოსალოდნელია, რომ ღმერთი ხაზს უსვამს იმ სპეციალურ მომენტებს, რაც მან შეიძლება შეუმჩნეველი იყოს, აძლიერებს მოსაზრებას, რომ ყველა გამოცდილებას მნიშვნელობა აქვს. ეს ინტიმური გაცვლა ასახავს ავტორსა და ღვთიური კავშირის და გაგების გრძნობას.
სენტიმენტი კულმინაციას უწევს ღვთისგან დამამშვიდებელ დადასტურებას, რომელიც გამოხატავს ავტორის ცხოვრების ამბის...
