მთხრობელი ასახავს მენტორის სწავლებას, ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ გრძელდება ეს გაკვეთილები კაცობრიობისა და ურთიერთობების შესახებ, მის გონებაში, როგორც შორეული მოგონებები. ამ მენტორის გავლენა, მიუხედავად იმისა, რომ ღრმაა, გარკვეულწილად ამოღებულია მთხრობელის დღევანდელი ცხოვრებიდან, თითქოს საერთოდ სხვა დროს ეკუთვნის.
იგი აღიარებს, რომ ამ სწავლებებთან დაკავშირებული კავშირები და პირები გაქრა მისი ცხოვრებიდან, მათი საკონტაქტო ინფორმაცია წარსულის ქაოსში. ეს ხაზს უსვამს ნოსტალგიის გრძნობას და ადამიანური ურთიერთობების გარდამავალ ბუნებას, რაც მას შეახსენებს იმ მნიშვნელობას, თუ რა მნიშვნელობა აქვს მათ, ვინც ამდიდრებს ჩვენს ცხოვრებას.