ვფიქრობდი იმაზე, თუ რამდენად ხშირად იყო საჭირო ეს ყოველდღიურ ცხოვრებაში. როგორ ვგრძნობთ თავს მარტოობას, ზოგჯერ ცრემლების მომენტამდე, მაგრამ არ ვუშვებთ ამ ცრემლებს, რადგან არ უნდა ვიტიროთ.
(I thought about how often this was needed in everyday life. How we feel lonely, sometimes to the point of tears, but we don't let those tears come because we are not supposed to cry.)
ციტატა ასახავს იმ აზრს, რომ ბევრი ადამიანი განიცდის მარტოობის გრძნობას ყოველდღიურ ცხოვრებაში, ხშირად თრგუნავს ემოციებსა და ცრემლებს საზოგადოებრივი მოლოდინების გამო. იგი ხაზს უსვამს საერთო ბრძოლას, სადაც პირები თავს იზოლირებულად ან გადატვირთულად გრძნობენ, მაგრამ ზეწოლას გრძნობენ, რომ შეინარჩუნონ ძალა და კომპოზიცია.
ეს განწყობა საუბრობს უფრო ღრმა ემოციურ ჭეშმარიტებაზე, იმის აღიარებით, რომ დაუცველობა და ჭეშმარიტი გრძნობების გამოხატვის მზადყოფნა შეიძლება მნიშვნელოვანი იყოს სამკურნალოდ. ამ გრძნობების აღიარებით, ჩვენ შეგვიძლია ხელი შეუწყოს სხვებთან კავშირებს და დავუშვათ, რომ უფრო ავთენტური ვიყოთ ჩვენს ემოციურ გამოცდილებაში.