ციტატა ასახავს იმ აზრს, რომ ბევრი ადამიანი განიცდის მარტოობის გრძნობას ყოველდღიურ ცხოვრებაში, ხშირად თრგუნავს ემოციებსა და ცრემლებს საზოგადოებრივი მოლოდინების გამო. იგი ხაზს უსვამს საერთო ბრძოლას, სადაც პირები თავს იზოლირებულად ან გადატვირთულად გრძნობენ, მაგრამ ზეწოლას გრძნობენ, რომ შეინარჩუნონ ძალა და კომპოზიცია.
ეს განწყობა საუბრობს უფრო ღრმა ემოციურ ჭეშმარიტებაზე, იმის აღიარებით, რომ დაუცველობა და ჭეშმარიტი გრძნობების გამოხატვის მზადყოფნა შეიძლება მნიშვნელოვანი იყოს სამკურნალოდ. ამ გრძნობების აღიარებით, ჩვენ შეგვიძლია ხელი შეუწყოს სხვებთან კავშირებს და დავუშვათ, რომ უფრო ავთენტური ვიყოთ ჩვენს ემოციურ გამოცდილებაში.