მე მიყვარს ლოდინის ამაღელვებელი პერიოდი, მოსახვევების სულიერი და ფიზიკური შეგრძნებებიდან, როგორც ცნობიერების ზიგზაგების ზედაპირის იდუმალი.
(I love the exciting period of waiting, from the spiritual and physical sensation of bends as something mysterious to the surface of consciousness zigzags.)
თავის წიგნში "სახლი ტოსკანში", ფრენსის მაისი აღწერს მოლოდინის მომაჯადოებელ გამოცდილებას. იგი ხაზს უსვამს ლოდინის მომენტებში ნაპოვნი სილამაზეს, სადაც სულიერი და ფიზიკური შეგრძნებების ნაზავი ქმნის საიდუმლოების გრძნობას. ეს შეგრძნება შედარებულია ჩვენი ცნობიერების ზედაპირზე დამაინტრიგებელ ზიგზაგებთან, რაც ლოდინის პროცესს გამდიდრდება და ამაღელვებელი.
მაიესი ამ ლოდინის პერიოდის არსს იპყრობს, როგორც რაღაც ღრმად მიმზიდველი, სადაც გონება ცეკვავს შესაძლებლობებითა და სულით. ის მოთმინებას გარდაქმნის საინტერესო მდგომარეობაში, ხაზს უსვამს, თუ როგორ შეიძლება ლოდინის მოგზაურობა ისეთივე დამაიმედებელი იყოს, როგორც თავად დანიშნულების ადგილი.