თავის წიგნში "სახლი ტოსკანში", ფრენსის მაისი აღწერს მოლოდინის მომაჯადოებელ გამოცდილებას. იგი ხაზს უსვამს ლოდინის მომენტებში ნაპოვნი სილამაზეს, სადაც სულიერი და ფიზიკური შეგრძნებების ნაზავი ქმნის საიდუმლოების გრძნობას. ეს შეგრძნება შედარებულია ჩვენი ცნობიერების ზედაპირზე დამაინტრიგებელ ზიგზაგებთან, რაც ლოდინის პროცესს გამდიდრდება და ამაღელვებელი.
მაიესი ამ ლოდინის პერიოდის არსს იპყრობს, როგორც რაღაც ღრმად მიმზიდველი, სადაც გონება ცეკვავს შესაძლებლობებითა და სულით. ის მოთმინებას გარდაქმნის საინტერესო მდგომარეობაში, ხაზს უსვამს, თუ როგორ შეიძლება ლოდინის მოგზაურობა ისეთივე დამაიმედებელი იყოს, როგორც თავად დანიშნულების ადგილი.