ზოგადად, მე მას ყოველ საღამოს ვურეკავ და ჩვენ ვსაუბრობთ ერთი საათის განმავლობაში, რაც ჩემგან ორმოცდახუთი წუთია, და მისი თხუთმეტი წუთი აურიეთ მისი ჩაი, რომელიც მან ციცაბო ისეთი ზენის მოთმინებით, რაც ბუდისტებს შურით იჯდეს, შემდეგ კი სუნთქავს მათ შურით, შემდეგ კი მათ შურით გადადის.
(In general, I call her every night, and we talk for an hour, which is forty-five minutes of me, and fifteen minutes of her stirring her tea, which she steeps with the kind of Zen patience that would make Buddhists sit up in envy and then breathe through their envy and then move past their envy.)
მთხრობელი აღწერს ღამის სატელეფონო ზარის რუტინას ქალთან, სადაც საუბრის უმეტესობას დომინირებს მისი აზრები და ისტორიები. ამის საპირისპიროდ, ქალი მინიმუმს უწყობს ხელს საუბარს, ხშირად დრო სჭირდება ჩაის მოსამზადებლად, რაც ხაზს უსვამს მის სიმშვიდეს და პაციენტს. მისი ნელი და მიზანმიმართული მიდგომა ჩაის გაძარცვისკენ მკაცრად განსხვავდება მთხრობელის კომუნიკაციის უფრო ჩქარი სტილისგან.
ეს მომენტი ასახავს არა მხოლოდ მათი ურთიერთობის დინამიკას, არამედ ემსახურება როგორც მედიტაციას გონებაგახსნილობის შესახებ. ქალის ზენის მსგავსი მოთმინება ჩაის მომზადებასთან ერთად აღფრთოვანებას იწვევს და უფრო ღრმად გააზრებას უკეთებს ყოფნისა და სიმარტივის შესახებ, რასაც მთხრობელი აფასებს, მიუხედავად იმისა, რომ მისი ტენდენცია შეავსოს დუმილი საკუთარი სიტყვებით.
