ციტატა ასახავს კაცობრიობის ისტორიის უნარს და ცვლილების გარდაუვალობას. იგი ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ დაეცა ცივილიზაციები, როგორიცაა რომი, ეფესო და მაიას და ინკანის კულტურები წარსულში, რაც ხაზს უსვამს იმას, რომ არცერთი ისტორია არ არის უცვლელი. რაც დრო პროგრესირებს, ადამიანის რწმენა და პოლიტიკა შეიძლება გახდეს ნაკლებად მნიშვნელოვანი, შეგვახსენებს, რომ ყველა ერა გარდაუვალია გაქრება და ის, რაც, როგორც ჩანს, მონუმენტური შეიძლება საბოლოოდ გახდეს შეუსაბამო.
ეს პერსპექტივა მოუწოდებს თავმდაბლობას ბუნების როლის გაგებაში. იგი გვთავაზობს, რომ ბუნებრივი წესრიგის საწინააღმდეგოდ ჩვენი ნების დაკისრების მცდელობა უშედეგოა და ხშირად იწვევს წარუმატებლობას. როდესაც ჩვენ დაუპირისპირდებით გამოწვევებს და ვიღებთ ცოდნას, უნდა ვაღიაროთ, რომ ჭეშმარიტი სიბრძნე მდგომარეობს ბუნების უზენაესობის მიღებაში. ბუნების გამძლეობა ემსახურება, რომ ადამიანის წინსვლის მიუხედავად, საბოლოოდ ბუნებაა, რომელიც გაუძლებს და გაიმარჯვებს.