ფილიპ კ. დიკის "სკანერი მუქი", ავტორი დამაინტრიგებლად კომენტარს აკეთებს ადამიანის ანატომიის თანდაყოლილ შეზღუდვებზე, განსაკუთრებით იმ გზაზე, რომ საკვებმა და ჰაერმა უნდა გაიარონ იგივე გზა. ეს შერწყმა ხაზს უსვამს ჩვენი ბიოლოგიის ფუნდამენტურ დაუცველობას, რაც ხაზს უსვამს, თუ რამდენად აუცილებელი ფუნქციების ურთიერთკავშირია, მაგრამ ზოგჯერ შეიძლება ერთმანეთთან წინააღმდეგობაში იყოს. საკვების მიღებისა და ერთდროულად სუნთქვის აუცილებლობამ შეიძლება შექმნას კონფლიქტები, რომლებიც ასახავს გადარჩენისა და დამოკიდებულების უფრო დიდ თემებს თხრობის შიგნით.
ეს დაკვირვება ემსახურება ადამიანის გამოცდილების სირთულეების მეტაფორას, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ჩვენი ორგანოები ახდენენ შეზღუდვებს, რაც შეიძლება გავლენა იქონიოს ჩვენს არჩევანზე და მოქმედებებზე. ამ სხეულის არასრულყოფილებების ნავიგაციისთვის ბრძოლა ასახავს წიგნში გამოკვლეულ ფართო საზოგადოებრივ საკითხებს, სადაც პერსონაჟები იდენტურობასა და რეალობას ახდენენ. დიკის შეხედულება ადამიანის ფიზიკურ შეზღუდვებზე რეზონანსდება იმ ეგზისტენციალური დილემებით, რომლებიც განსაზღვრავს ადამიანის მდგომარეობას და გამოავლენს ღრმა კომენტარს თავად ცხოვრებაზე.