უცნაური იქნებოდა ცხოვრება ისეთ ქვეყანაში, სადაც ხალხი ჩუმად იყო, უღიმღამოდ გადიოდა ერთმანეთი ქუჩაში, თითქოს შეშინებული იყო იმის შესახებ, თუ რას ფიქრობდა ან იტყოდა. ეს არ იყო აფრიკული გზა, სადაც ხალხი გამოიძახებდა და ერთმანეთს ესაუბრებოდა გზის საპირისპირო მხრიდან, ან ბუჩქის ფართო მასშტაბით, უყურადღებოდ, ვინ მოისმინა. ამგვარი საუბრები შეიძლება განხორციელდეს სხვადასხვა
(It would be strange to live in a country where people were silent, passing one another in the street wordlessly, as if frightened of what the other might think or say. This was not the African way, where people would call out and converse with one another from opposite sides of a road, or across a wide expanse of bush, careless of who heard. Such conversations could be carried on by people walking in different directions, until voices grew too faint and too distant to be properly heard and words were swallowed by the sky. That was a good way of parting from a friend, so less abrupt than words of farewell followed by silence.)
ტექსტში, ავტორი განსხვავდება სხვადასხვა კულტურის საკომუნიკაციო სტილებზე, განსაკუთრებით ხაზს უსვამს საუბრის მნიშვნელობას აფრიკის საზოგადოებებში. იმ ადამიანების გამოსახულება, რომლებიც თავისუფლად საუბრობენ დისტანციებზე, ხაზს უსვამს საზოგადოების გრძნობას და გახსნილობას. ამ გარემოში, ურთიერთქმედებები განიხილება, როგორც ყოველდღიური ცხოვრების ბუნებრივი ნაწილი, რომელიც აღინიშნება უწყვეტი დიალოგით, ვიდრე მკვეთრი განცალკევება, რომელიც ხშირად ახასიათებს უფრო ჩუმად საზოგადოებებს.
ცნება იმ ადგილას, სადაც სიჩუმე ჭარბობს, გამოსახულია როგორც უცნაური და უღიმღამო. აფრიკის კულტურაში ცოცხალი გაცვლა, სადაც ხმები ახდენენ დისტანციებს და დისკუსიები უყოყმანოდ მიედინება, ასახავს თბილ კავშირს ინდივიდებს შორის. კომუნიკაციისთვის ეს მიდგომა ხელს უწყობს ურთიერთობებსა და გამგზავრებებს, რომლებიც უფრო სითხესა და ნაკლებად იზოლირებულად გრძნობენ, რაც მეგობრებს საშუალებას აძლევს გაეცნონ გზებს მიმდინარე კავშირის გრძნობით, ვიდრე მკაცრი სიჩუმე.
