პატარა ბავშვები სიამოვნებით იღებენ ყველაზე უცნაურ ამბებსაც კი, რომლებსაც სხვები უყვებიან, რადგან მათ არ აქვთ არც კონტექსტი და არც ნდობა ეჭვის შესატანად. ისინი მიდიან, რადგან არ იციან მარტო ყოფნა, არც ფიზიკურად და არც ინტელექტუალურად.
(Little children gladly accept even the strangest stories that others tell them, because they lack either the context or the confidence to doubt. They go along because they don't know how to be alone, either physically or intellectually.)
ორსონ სკოტ კარდი „მკვდრებისთვის სპიკერში“ გვიჩვენებს, თუ როგორ არიან პატარა ბავშვები ბუნებრივად მიდრეკილნი დაიჯერონ სხვების მიერ მოთხრობილი ზღაპრების. მათი უდანაშაულობა და შეზღუდული გაგება ხელს უშლის მათ კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგეს ნარატივები, რაც მათ საშუალებას აძლევს, სკეპტიციზმის გარეშე მიიღონ ყველაზე უჩვეულო ისტორიებიც კი. ეს ასახავს მათ ძლიერ სურვილს კავშირისა და კუთვნილების მიმართ, რადგან ისინი თავს არაკომფორტულად გრძნობენ მარტოობისას, როგორც ფიზიკურად, ასევე ინტელექტუალურად.
ბავშვების მიერ მოთხრობების მიღება აჩვენებს უფრო ღრმა სიმართლეს ადამიანის ბუნების შესახებ; მათ სურთ ჩაერთონ და გაუზიარონ გამოცდილება, მაშინაც კი, თუ ისტორიები წარმოუდგენელია. ეს ღიაობა გადამწყვეტია მათ განვითარებაში, რაც ხაზს უსვამს მათ დამოკიდებულებას გარე წყაროებზე სამყაროს გასაგებად. როდესაც ისინი იზრდებიან და იძენენ კონტექსტსა და თავდაჯერებულობას, ვითარდება მათი უნარი, გაარკვიონ და დააკითხონ ეს ნარატივები, რაც მიანიშნებს მათ რეალობის აღქმაში მნიშვნელოვან ცვლილებაზე.
