ამ ფულის დიდი ნაწილი დიდი მარცვლეულის მწარმოებლებზე წავიდა. იმავე რესპუბლიკელი სენატორები ფერმის სახელმწიფოებიდან, რომლებმაც განაცხადეს, რომ მათ შეაფასეს მთავრობის ხარჯები თითქმის ნებისმიერი სახის ხარჯვა გახდა რადიკალური სოციალისტები, როდესაც საუბარი დიდ მარცვლეულის მწარმოებლებს მიუბრუნდა. ფული მიჰყვება ამომრჩეველთა პოლიტიკურ ძალას
(lot of that money went to big grain producers. The same Republican senators from farm states who said they abhorred government spending of almost any sort became radical socialists when the conversation turned to handouts to big grain producers. The money follows the political power of the constituencies)
"მეხუთე რისკის" მიხედვით, მაიკლ ლუისი იკვლევს, თუ როგორ ხშირად ასახავს მთავრობის ხარჯები ძლიერი პოლიტიკური საარჩევნო ოლქების ინტერესებს. იგი ხაზს უსვამს პარადოქსს, სადაც რესპუბლიკელი სენატორები, რომლებიც, როგორც წესი, ეწინააღმდეგებიან მთავრობის ხარჯებს, მხარს უჭერენ მნიშვნელოვან ფინანსურ დახმარებას დიდი მარცვლეულის მწარმოებლებისთვის. ეს მიუთითებს მათი პოზიციის ცვლაზე, როდესაც საქმე ეხება საკუთარ სახელმწიფოებში ინდუსტრიების ფინანსურ დახმარებას, რაც გამოავლენს პოლიტიკური მოტივაციების სირთულეებს.
ეს დინამიური ხაზს უსვამს, თუ როგორ ხშირად არის დაფინანსება პოლიტიკური გავლენის მქონე პირების მიმართ, რაც მიგვითითებს იმაზე, რომ ეკონომიკური პოლიტიკა არ ეხება მხოლოდ ფისკალურ პასუხისმგებლობას, არამედ ამომრჩეველთა ძირითადი ბაზების მოთხოვნების მოგვარებას. დიდი სასოფლო-სამეურნეო ბიზნესის სუბსიდირებაზე ყურადღება გამახვილებულია სამთავრობო სისტემებში პოლიტიკური ძალაუფლებისა და ფინანსური გადაწყვეტილების მიღების ურთიერთკავშირში.