"მეხუთე რისკის" მიხედვით, მაიკლ ლუისი იკვლევს, თუ როგორ ხშირად ასახავს მთავრობის ხარჯები ძლიერი პოლიტიკური საარჩევნო ოლქების ინტერესებს. იგი ხაზს უსვამს პარადოქსს, სადაც რესპუბლიკელი სენატორები, რომლებიც, როგორც წესი, ეწინააღმდეგებიან მთავრობის ხარჯებს, მხარს უჭერენ მნიშვნელოვან ფინანსურ დახმარებას დიდი მარცვლეულის მწარმოებლებისთვის. ეს მიუთითებს მათი პოზიციის ცვლაზე, როდესაც საქმე ეხება საკუთარ სახელმწიფოებში ინდუსტრიების ფინანსურ დახმარებას, რაც გამოავლენს პოლიტიკური მოტივაციების სირთულეებს.
ეს დინამიური ხაზს უსვამს, თუ როგორ ხშირად არის დაფინანსება პოლიტიკური გავლენის მქონე პირების მიმართ, რაც მიგვითითებს იმაზე, რომ ეკონომიკური პოლიტიკა არ ეხება მხოლოდ ფისკალურ პასუხისმგებლობას, არამედ ამომრჩეველთა ძირითადი ბაზების მოთხოვნების მოგვარებას. დიდი სასოფლო-სამეურნეო ბიზნესის სუბსიდირებაზე ყურადღება გამახვილებულია სამთავრობო სისტემებში პოლიტიკური ძალაუფლებისა და ფინანსური გადაწყვეტილების მიღების ურთიერთკავშირში.