"ყოფნის, და საკმარისად გაკეთების ცხოვრებაში", უეინ მიულერი განიხილავს "გამოცდილების სიხარბეს" კონცეფციას, რომელიც გამოიცა მარკ ნეპოს მიერ. ეს ფენომენი გულისხმობს სხვადასხვა გამოცდილების დაგროვების უზარმაზარ სურვილს, რომლებიც ხშირად გამდიდრებად მიიჩნევა, მაგალითად, სოციალური ქსელი, საზოგადოების მომსახურება და სულიერი საქმიანობა. იმის ნაცვლად, რომ მოიძიონ მატერიალური სიმდიდრე, ინდივიდები მოხმარებულნი იქნებიან თავიანთი ცხოვრების უამრავი გამოცდილებით შევსების აუცილებლობით, თვლიან, რომ მეტი შესრულება შეასრულებს შესრულებას.
მიულერი ვარაუდობს, რომ ამ დაუნდობელმა დევნა შეიძლება გამოიწვიოს არაადეკვატურობისა და ამოწურვის შეგრძნება, რადგან ადამიანები თავს იკავებენ გამოცდილების მუდმივი სიის შემდეგ. იმის ნაცვლად, რომ ხელი შეუწყოს ჭეშმარიტ კმაყოფილებას, ამ მუდმივად სწრაფვამ შეიძლება ხელი შეუშალოს პირებს არსებული ცხოვრების სიმდიდრის დაფასებაში. ხაზს უსვამს იმ მომენტში საკმარისად ყოფნის მნიშვნელობას, მიულერი ხელს უწყობს მკითხველს, რომ დაამუშავონ არსებობა და მიღება, ვიდრე დაგროვება, რაც საშუალებას აძლევს უფრო ღრმა კავშირს გაუწიონ საკუთარ თავთან და საკუთარ გარემოში.