გ. ს. ლუისი შენიშნავს, რომ მრავალი ადამიანი იბრძვის ზეცის სურვილისკენ, ხშირად იმიტომ, რომ მათი ყურადღება გამახვილებულია პირველ რიგში მიწიერ გამოცდილებაზე, ვიდრე სულიერებზე. ეს ყურადღება გამომდინარეობს იმით, თუ როგორ აყალიბებს განათლება და საზოგადოება ჩვენს აზრებს, მათ მიმართავს ცხოვრების ხელშესახები ასპექტებისკენ, ვიდრე შემდგომ ცხოვრებას. შედეგად, ზეციური არსებობის სურვილს ხშირად უყურადღებოა ან არაღიარებული.
უფრო მეტიც, ლუისი ხაზს უსვამს, რომ ერთადერთი დრო, როდესაც ადამიანმა შეიძლება გამოხატოს ზეცის სურვილი, არის ის, როდესაც ის გარდაცვლილ საყვარელ ადამიანებთან გაერთიანებასთან ხდება. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ ჩვენი ურთიერთობებისთვის ჩვენი მიმაგრება შეიძლება იყოს ყველაზე ძლიერი კავშირი, რომელიც ჩვენ გვაქვს ცათა კონცეფციასთან, აძლიერებს იმ აზრს, რომ ზეცის უფრო ღრმა გაგება მოითხოვს პერსპექტივის შეცვლას ამქვეყნიური პრიორიტეტებისგან.