არავინ, ვინც ოდესმე გაიარა ამერიკის საშუალო სკოლაში, არ შეეძლო უყურებდა უილიამ ჯეფერსონ კლინტონს, რომელიც 1992 წელს კანდიდატურაში მონაწილეობდა და ვერ შეძლო პროვინციული მოზარდის ნაცნობი მტაცებლური სექსუალობის აღიარება.
(No one who has ever passed through an American public high school could have watched William Jefferson Clinton running for office in 1992 and failed to recognize the familiar predatory sexuality of a the provincial adolescent.)
თავის წიგნში "პოლიტიკური ფანტასტიკა", ჯოან დიდიონი აკრიტიკებს ბილ კლინტონის 1992 წლის საპრეზიდენტო კამპანიას, რაც მის ქცევას აკავშირებს საშუალო სკოლის ბიჭებისთვის დამახასიათებელ მტაცებელ სექსუალობასთან. იგი ვარაუდობს, რომ მისმა ხიბლმა და მიმზიდველობამ შეიძლება მოზარდთა გამოცდილების შედეგად მიღებული პიროვნების უფრო ღრმა, შემაშფოთებელი ასპექტი იყოს. დიდიონი ამას ასახავს, როგორც ფართო საზოგადოებრივი საკითხების ასახვას, იკვლევს, თუ როგორ ახდენენ ამგვარი თვისებები ამომრჩევლებთან, რომლებიც შესაძლოა მათ ქარიზმას გამო უგულებელყონ.
დიდიონის დაკვირვება ემსახურება კომენტარს ამერიკული პოლიტიკური კულტურის შესახებ, სადაც კანდიდატთა წარსულმა ქცევამ შეიძლება გამოეხმაურა მათი საზოგადოებრივი პერსონა. ამ კავშირის ხაზგასმით, იგი მკითხველს იწვევს იმის გათვალისწინებით, თუ როგორ ხშირად არის ახალგაზრდობა და ხიბლი ლიდერობის ვარგისიანობასთან, რაც შესაძლოა საზოგადოებას უფრო სერიოზულ შეშფოთებას უწევს ხასიათისა და მთლიანობის შესახებ. მისი ანალიზი ხელს უწყობს პიროვნული ისტორიის შედეგების კრიტიკულ შეხედულებებს პოლიტიკურ გამოსახულებასა და ამომრჩეველთა აღქმაზე.